vrijdag 17 juli 2015

De eerste weken als moeder


Geschreven door Jantina 
Mijn eerste weken als moeder waren voorbij voor ik het wist. Op een of andere manier gaat het gewoon vanzelf.... mama zijn.

De eerste week brachten we helaas door in het ziekenhuis. Bij de bevalling bleek dat zowel ik als ons zoontje een infectie had. Hier hebben jullie vorige week al wat over kunnen lezen in mijn bevallingsverhaal Dit bleek de streptokokken bacterie te zijn en hiervoor kregen we alles twee antibiotica.


De eerste paar dagen gingen eigenlijk als een soort waas voorbij. Mijn kleine ventje en ik lagen beide op een andere kamer. Hij lag aan allerlei apparatuur omdat hij soms een dipje in zijn hartritme. Dit komt vaker voor bij baby's in een soortgelijke situatie. Omdat de afdeling werd verbouwd zaten we nu op de tijdelijke locatie en waren er maar een paar kamers waar een monitor bij geplaatst kon worden. Dus zodra er plek was kregen we een eigen kamer. Nu ging ik voor elke voeding naar hem toe en soms ook even gewoon om te kijken. Het is zo bijzonder om je kind te zien.


In het ziekenhuis wordt je geleefd. Er komen om de haverklap mensen binnen. Voor eten/drinken, voeding getijden voor de kleine, medicatie, onderzoek, enz.. Ook kolfde ik en gaven we kunstvoeding. Omdat meneer beet in plaats van zoog deed dit veel pijn en kwam de melkproductie slecht op gang. Wel had hij veel honger dus voeden we bij. Dit koste veel tijd maar zo kreeg hij wel zoveel mogelijk borstvoeding.  Over mijn ervaringen met voeding kunnen jullie binnenkort meer lezen.


Omdat er de hele dag zoveel gebeurt kom je in het ziekenhuis geen moment aan jezelf toe. Dat klinkt misschien heel negatief maar ik heb er niet echt veel last van gehad de eerste dagen. Ik plante alles om de voedingen heen. Om de ongeveer 3 uur kwam hij voor de voeding. Daarna kolven en dan eten of douchen en misschien een klein half uurtje rusten. Soms vergat ik ook helemaal de tijd omdat ik alleen maar naar mijn mooie ventje kon kijken.


Mijn vriend sliep gewoon thuis. Dit was maar twee straten verderop maar toch voelt het veel verder. Hij regelde alles van de aangifte tot de geboortekaartjes. het halen en brengen van spulletjes en ook nog eens thuis alles regelen.


Eigenlijk ging het moeder zijn vanzelf. Raar is dat. maar op een of andere manier voelt het gewoon alsof het altijd zo heeft moeten zijn. De eerste dagen gingen voorbij voor we het wisten. Ik was erg moe maar verder voelde ik me vrij goed en liep al snel weer over de gang.



Toch brak het slaapgebrek mij de vierde dag erg op. Dit was ook een emotionele dag. Ik was ontslagen uit het ziekenhuis en ik mocht blijven als logeer moeder. S’morgens mocht mijn kleine ventje namelijk van alle apparatuur af! Geen slangetjes, geen monitor, niks! en wat nog het fijnste was dat we te horen kregen dat we zondag ochtend naar huis mochten! we kregen ook nog eens een eigen kamer ik was zo ontzettend blij! het enige wat hij nog had was een infuus in zijn handje waar de antibiotica via werd toegediend. dit was dus eigenlijk ook de enige reden dat we nog in het ziekenhuis waren. mijn geluk kon niet op. Mijn vriend zou die middag voor de kleine zorgen dus ik zou een paar uurtjes kunnen slapen. hier was ik namelijk heel erg aan toe. Helaas was er op mijn nieuwe kamer nog geen bed. deze zou gebracht worden maar helaas duurde dit een paar uur waardoor het al te laat was. En toen het weer tijd was voor antibiotica bleek dat het infuus niet meer goed zat en deze opnieuw geprikt moest worden.  Helaas lukte dit niet opnieuw in zij handje dus moest dit in zijn hoofdje. Dit werd voor mij echt een te veel. het is als ouder echt heel naar om te zien maar zelf heeft hij geen kik gegeven. mijn stoere vent. ik heb hier een behoorlijk poosje om moeten huilen. omdat we er een mutsje overheen hadden gedaan en ik wist dat het nog maar voor 2 dagen zou zijn, had ik er toch vrede mee maar ik vond het niet leuk.


Omdat ik zo een slaapgebrek had en we inmiddels een thuiskolf hadden sliepen mijn vriend en ik de laatste dagen om en om in het ziekenhuis. Zo hadden we alle twee toch iets meer nachtrust. Ik vond het wel moeilijk om mijn mannen in het ziekenhuis te laten en zelf alleen naar huis te gaan, vooral als ik de kleine hoorde huilen tot ik de afdeling af as. Hij had erg veel last van krampjes en dit liet hij ook zeker horen.




Zondag was het dan eindelijk zo ver. we mochten naar huis! We hebben nog twee halve dagen kraamzorg gehad en hadden toen een weekje met zijn drietjes. dat was een heerlijke week. helaas met veel gehuil en slapeloze nachten maar dat is het allemaal waard.

Na die week moest mijn vriend weer aan het werk en was het tijd voor mij om alleen te zorgen voor mijn ventje. En dit ging verrassend goed. zoals ik al zei… het gaat eigenlijk vanzelf.



Hoe heb jij de eerste weken als moeder ervaren?