Geschreven door Jantina
De bevalling. Een heel avontuur en het begin van een nieuw leven. Ook al ging niet alles volgens het boekje, het is het meest bijzondere en waardevolle moment uit mijn leven. Hoe het allemaal is gegaan lees je hier.
28 maart 2015. 41 weken zwanger en nog weinig tekenen van een beginnende bevalling. Wat gaan we doen vandaag? Dat vroegen we ons af. Mijn vriend moest nog naar de kapper, dus vlak na de middag zijn we daar samen naar toe gelopen. Iets na één uur waren we weer thuis. We wilden net wat gaan eten toen om twee uur de eerste wee kwam. En wat voor wee! Ik kreeg gelijk weeën om de 3 minuten van een minuut lang. Geen opbouw met eerst een half uur er tussen. Gelijk "bam!". De weeën waren gelijk heftig en pijnlijk, zoals de weeën tegen het einde van de bevalling horen te zijn.
Na twee uur flinke weeën belden we de verloskundige. Toen ze er was bleek ik nog maar 1.5 cm ontsluiting te hebben. Inmiddels waren de weeën nog steeds heel heftig. Ik had haast geen tijd om de weeën op te vangen en me voor te bereiden op de volgende. Daarom hebben we na een poosje toch maar besloten naar het ziekenhuis te gaan voor een ruggenprik. De weeën kosten zo ontzettend veel energie dat als het nog een uur of 8 zo door moest gaan ik geen energie meer zou hebben om te persen.
Gelukkig wonen we dicht bij het ziekenhuis. Toch had ik onderweg in de auto nog 3 weeën. Op een stukje van nog geen kilometer. Toen we eenmaal bij het ziekenhuis waren ging het snel. Het was inmiddels 6 uur. We werden naar een kamer gebracht waar we ons klaar mochten maken voor de bevalling. Ik werd aangesloten op een monitor om de weeën en de hartslag van onze zoon in de gaten te houden, kreeg infuus en werd nog een keer onderzocht ik bleek 2 cm ontsluiting te hebben. Twee...... Nog steeds flinke weeën. Er kwamen twee verplegers voor de ruggenprik. Hiervoor moest ik voorover gebogen zitten. Iets wat met een dikke buik en weeën, die inmiddels om de minuut kwamen, een behoorlijk uitdaging is. Normaal gesproken zetten ze de prik tussen twee weeën door omdat het belangrijk is dat je ontspannen bent. Er word ruimte gemaakt tussen je wervels waar ze met een holle naald tussen prikken zodat ze een slangetje met de verdoving naar binnen kunnen schuiven. Helaas zat er bij mij te korte tijd tussen de weeën dus zodra er ruimte was werd de prik gezet. Net tijdens een wee. Gelukkig had ik mijn vriend zijn hand vast om in te knijpen.
Met de ruggenprik kon ik eindelijk wat ontspannen. Ik voelde de weeën haast niet meer. Het was tijd om de vliezen te breken. Ik had nog steeds maar weinig ontsluiting. Toen de vliezen gebroken waren bleek dat er een naar luchtje aan zat. Iets wat doorgaans wijst op een infectie. Later bleek dat het om streptokokken ging. Ik kreeg gelijk antibiotica. Dit om de infectie te remmen. Ook werd mijn temperatuur elk uur gemeten. Deze ging langzaam omhoog. Tot 38 mocht want dit kan komen door de ruggenprik. Ik maakte me daar ook niet zoveel zorgen om. De mogelijke infectie konden ze niet zo veel over zeggen. Maar dit hoefde geen gevolgen te hebben voor de kleine.
We besloten om even wat te gaan rusten want het zou wel eens een lange nacht kunnen worden. Ik probeerde me zo goed mogelijk te ontspannen. Op een gegeven moment voelde ik toch behoorlijk wat druk. Ik vertelde dit aan de verpleging en na nog een keer te zijn onderzocht bleek ik volledige ontsluiting te hebben. Alles werd klaargemaakt voor de bevalling. De verdoving van de ruggenprik werd stopgezet. Ondertussen mocht ik als ik druk voelde alvast een beetje persen. Vanaf dat moment ging alles heel snel.
De persweeën kwamen snel achter elkaar. Ik kon niks anders doen dan me concentreren op de weeën. Er zat maar 30 seconden tussen. Na een paar keer persen bleek dat ons kindje het moeilijk had. Ik moest af en toe een aantal weeën weg puffen. Op een gegeven moment kwam de gynaecoloog er bij. Door alle weeën heb ik de hele bevalling in een soort trance meegemaakt. Na nog een paar keer persen kreeg de kleine het zwaar en moest hij er snel uit. Bij de volgende wee werd ik geknipt en werd de vacuüm aangebracht. Terwijl ik perste werd hij uit me getrokken. Toen zijn hoofdje geboren was zagen ze dat de navelstreng 2x om zijn net je zat. De navelstreng werd doorgeknipt en na nog een keer persen was onze zoon geboren op 29 maart om 01.40. 3360 gram en 49 centimeter. Ons wondertje. We waren nu echt papa en mama!
Hij werd op mijn buik gelegd. Het glibberige wonder dat net uit mij was gekomen. Het was helaas van korte duur omdat hij niet ademde. Hier begonnen een aantal spannende en zenuwslopende momenten. Binnen no time stond de kamer vol verplegend personeel. Hij werd meegenomen naar een apart station in de kamer. Daar werd hij beademd. We zagen de borst kast van zijn slappe lijfje opgepompt worden. Ik weet niet hoe lang dit duurde maar het leek een eeuwigheid. Uiteindelijk ademde hij zelf. Mijn ventje moest naar een andere afdeling waar ze hem verder konden behandelen. Papa ging met hem mee. Toen ze de kamer uitliepen hoorde ik hem huilen. Wat was ik opgelucht!!!
Terwijl wij aan het wachten waren op de nageboorte kwam er een telefoontje van de verpleegsters dat hij flink aan het huilen was en ze hem vocht aan het toedienen waren. Dit stelde me een heel klein beetje gerust. Toch wilde ik niets liever dan mijn ventje in mijn armen houden. Gelukkig kwam er na een poosje een verpleegster met een leuk cadeautje. De telefoon van m’n vriend met foto's en een filmpje. Ook al was het niet in het echt, ik kon eindelijk mijn ventje zien. Ze waren druk met hem bezig en hij had allemaal slangetjes, maar de Gelukkige blik in de ogen van mijn lieve vriend maakte alles goed. Het gaf mij een goed gevoel dat vader en zoon samen waren.
Ondertussen werd ik gehecht ( daar wil ik niet meer aan terug denken) en gewassen. Ik bleef vragen wanneer ik naar m’n zoon toe mocht. Helaas vonden de verpleegsters mij ' niet stabiel genoeg'. Op dat moment vond ik dat volslagen onzin. Ik voelde me goed en wilde gewoon mijn zoon zien. Achteraf snap ik wel dat een bloeddruk 90 over 45 was en de hartslag 148 en 39 graden koorts. (Dat schijnt geen goede combinatie te zijn…) Als mijn waardes het komende half uur stabieler zouden zijn mocht ik naar hem toe. Helaas was dit niet het geval. Na nog een half uur was het nog niet stabiel genoeg. Dit bleef zo doorgaan. Uiteindelijk werd ik hierdoor zo gefrustreerd en ook behoorlijk opstandig. Ik wilde mijn zoon zien en wel nu!!!
Ook al waren mijn waardes nog steeds niet zoals de verpleging ze graag wilden zien mocht ik om half 6 eindelijk naar mijn lieve vriend en mooie zoon! Ik werd met bed en al naar hun toegebracht. Na lang wachten had ik dan eindelijk mijn zoon in mijn armen!
De slangetjes maakten me niks uit. Eindelijk had ik mijn zoontje bij me! Ik was super trots. niet alleen op mijn zoon maar ook op zijn geweldige papa die er voor ons was! En ook al viel de bevalling niet mee, als je er zoiets moois voor terug krijgt zal ik het zo weer doen!
Volgende week: De eerste weken
Hoe lijkt het jullie om een bevalling mee te maken of hoe hebben jullie dit zelf ervaren?
