Ik zit ondertussen alweer meer dan een maand bij huis in verband met zwangerschapsklachten en toen ik een van mijn collega's met tranen in mijn ogen vertelde dat ik van de Arbo dienst het advies had gekregen om niet meer te gaan werken stelde ze mij de vraag of ik nog wel genoot van de zwangerschap. Een vraag die bij mij heel veel los heeft gemaakt.
Mijn reactie op dat moment was dat niet de roze wolk was zoals ik hem verwacht had. Ik had vooraf een beeld van de zwangerschap en helaas valt het dan toch wel tegen. Natuurlijk zou ik het voor geen goud willen missen en door de oordelen die sommige mensen hebben schaamde ik me ook wel vaak voor hoe ik me voelde. Ik wil dit kindje en hou er al zo ontzettend veel van, maar de weg er naar toe is niet altijd even makkelijk! Gelukkig maken haar trapjes/bewegingen en de steun van mijn man en mijn moeder veel goed.
Er zijn veel dingen die je van te voren niet te horen krijgt. Het beeld wat ik had voordat ik zwanger was was dat ik gezellig zou gaan shoppen voor de kleine en dat ik vooral zou genieten van mijn groeiende buik en de bewegingen van de kleine. Er zijn best veel dingen waarvan ik van te voren niks wist of dat ik dacht dat het wel mee zou vallen.
Ik ben tot 17 weken elke dag misselijk geweest en moest bijna elke dag overgeven. De opmerkingen dat het erbij hoorde en dat het met 12 weken wel weg zou gaan kon ik maar moeilijk aanhoren. In het begin viel het trouwens nog wel mee hoor, maar na een paar weken het dagelijks gehoord te hebben komt het je neusgaten wel uit! Soms moest ik op het werk snel een collega roepen om de klant over te nemen omdat ik naar de wc moest rennen en om eerlijk te zijn voelde het overgeven soms ook wel goed. Hierdoor had ik tenminste het gevoel dat er wat gebeurde met mijn lichaam en dat het goed ging met de baby. Langzaamaan begon ik te merken dat mijn lichaam zich wat zwakker begon te voelen en in combinatie met het warme weer merkte ik dat ik last van uitdrogingsverschijnselen kreeg. Maar hé ik moest blij zijn dat ik in de winter uitgerekend was, want in de zomer zou je alleen maar meer opgezet zijn en je schoenen niet meer aan kunnen. Ieder nadeel heeft zo zijn voordeel!
Daarna heb ik zo'n 1,5 week geen klachten gehad en wat voelde ik me goed. Ik had energie en genoot op dat moment echt met volle teugen. Helaas kwamen daarna de problemen met mijn rug en bekken opzetten. Ik werk 25 uur in een schoenenwinkel en daar sta je bijna de hele dag en dat is zwaar voor je lichaam. Helaas kon ook mijn lichaam dit niet aan en daarvoor loop ik nu ook bij de fysiotherapeut. Ondanks de pijn liep ik nog iets meer dan een maand door op mijn werk. Ik liep af en toen alsof er iets in mijn kont zat en op de momenten dat ik vrij was lag ik alleen maar op de bank of zat ik achter de computer, maar ziek was ik niet. Helaas kon ik s'nachts ook slecht slapen, omdat ik bij elke houding pijn had. Dit brak me op en nadat onder andere mijn man me meerdere keren aangaf dat het zo echt niet langer kon en dat ik aan mezelf en de baby moest denken melde ik me ziek. Een week later kreeg ik het advies van de arbo en wat heb ik het daar emotioneel zwaar mee gehad. Voor mij voelde het heel erg als falen, want waarom konden de meeste andere vrouwen het wel gewoon volhouden?
Daarnaast heb ik ook nog last van andere kwaaltjes die er voor zorgen dat ik me niet meer echt vrouw voel. Mijn tepels lekken, ik heb last van obstipatie en maagzuur en tot een paar weken terug verloor ik regelmatig wat urine. Gelukkig heb je overal hulpmiddeltjes voor, maar niet alles werkt even snel en goed.
Nu ben ik van dat gevoel van falen af, want iedere zwangerschap en vrouw is anders. Ik merk dat ik de laatste week weer wat meer energie krijg en dat ik een ritme heb gevonden die voor mij werkt met een draaglijke pijn. Soms maak ik hierin nog weleens een inschattingsfout en dan straft mijn lichaam me er meteen weer voor af, maar dat hoort erbij!
Mijn antwoord op de vraag op dit moment? Het is moeilijk en het gaat met ups en downs, maar ik probeer het positieve eruit te halen. Ik geniet met volle teugen van de box die in de woonkamer staat en het kamertje wat bijna af is. Ik ben dankbaar dat mijn man er zo goed voor me is en samen genieten we van de bewegingen van de kleine. Sinds deze week reageert ze heel duidelijk op ons en iedere keer als ze beweegt voel ik me een trotse aanstaande moeder. Bij alle controle's was alles goed met haar en vanaf 14 weken kreeg ik al opmerkingen dat ze zo lekker druk is!
Nee ondanks alle mankementen zou ik dit gevoel voor geen goud willen missen. Dit mini mensje wat in me groeit maakt alles goed en ik zou het zo weer over doen!
Heb jij echt genoten van je zwangerschap?
