Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik afscheid heb moeten nemen van ons ongeboren kindje. Slechts 9 weken oud, maar toch voelde ik al liefde voor het kleine levenloze vruchtje in mijn lijf. Nooit geweten dat zwangerschappen zo vaak mis gaan en het ook niet zien aankomen.
Nu dit online komt ben ik 38.4 weken zwanger en dat is een heel dubbel gevoel. Ergens heb ik het gevoel dat ik geen verdriet mag hebben om wat er vorig jaar gebeurd is en ik heb het een plekje kunnen geven, maar toch heb ik het er het afgelopen jaar meerdere keren moeilijk mee gehad!
Ik herinner met de positieve test nog goed (dit was in november 2014). We waren een half jaartje aan het proberen om zwanger te worden en ik had eigenlijk geen positieve test verwacht. Ik had de hoop een beetje opgegeven en we waren er deze maand minder mee bezig geweest dan de andere maanden. Al vroeg ging ik met mijn duffe hoofd naar beneden om over het bekende staafje te plassen. Toen ik een streepje zag verschijnen was ik blij, maar ook had ik een twijfel, want zag ik dit nu goed. Ik liep naar boven en maakte Carlo wakker. Het enige wat ik kon doen was naar de test kijken en knikken. Toen hij doorhad wat er aan de hand was gaven we elkaar een stevige knuffel en terwijl we bij elkaar lagen lieten we onze gedachten de vrije loop. Minuten lang bleven we stil en we dachten na over hoe ons leven er vanaf nu uit zou gaan zien.
Enthousiast als ik was wou ik meteen naar een babywinkel om een speentje te kopen en mijn moeder te verassen met het grote nieuws. Toen we het vertelden was ze dol enthousiast en de weken erna was ik aan het wegdromen bij de babyspullen en stippelde ik plannen uit voor de toekomst. We wisten al precies wanneer we het aan de familie wilden vertellen, want leuker nieuws kun je met kerst en oud en nieuw toch niet brengen? Ondertussen had ik last van de nodige kwaaltjes. Ik was veel misselijk en zat onder de zwangerschapsuitslag en jeetje wat jeukte dat!
Na weken wachten was het op 17 december dan eindelijk tijd om ons kleine hompje te bekijken! Samen met Carlo fietste ik naar de verloskundige in de wachtkamer keek ik naar de geboortekaartjes en ik was zo zenuwachtig. Toen we aan de beurt waren moest ik mijn onderkleding omlaag doen en kreeg ik een inwendige echo! Ik vond het beeld onduidelijk en kon er niet echt wijs uit worden. Al snel gaf de verloskundige aan dat ze twee lege dooier zakjes zag zonder vruchtzakje. Geen teken van leven. Helemaal niks. De verloskundige besloot dat ik de volgende dag naar het ziekenhuis moest. Ik hield me sterk, maar van binnen huilde ik al. Wat had ik verkeerd gedaan dat ik twee kindjes had verloren? Eenmaal op de fiets brak ik. Kapot van verdriet belde ik mijn moeder op. Ook belde ik naar het werk om te vertellen dat ik de dag erna niet kon komen ivm een afspraak in het ziekenhuis voor mijn nieren (ik moest toch wat bedenken). Daarna ben ik op bed gaan liggen en ik heb gehuild tot dat ik niet meer kon. Hoe kon ik het nu zo verkeerd gevoeld hebben en hoe kon mijn lichaam me nu zo voor de gek gehouden hebben?
De volgende dag ging ik samen met mijn moeder naar het ziekenhuis. Ik zat in de wachtkamer tussen de zwangere vrouwen en dat deed pijn. Allemaal bolle buiken en gelukkige stellen om me heen en ik zat daar met twee lege vruchtzakjes oftewel helemaal niks. Na een tijdje wachten waren we aan de beurt en toen het echo apparaat aanging zag ik een kindje... Mijn hart maakte een sprongetje, maar al snel werd ik teleurgesteld. De verloskundige had het mis gehad wat betreft de twee vruchtzakjes, maar een teken van leven was er nog steeds niet. De gynaecoloog vermoedde een partiële mola. Ergens vond ik troost in het feit dat ik geen miskraam had gehad van een tweeling en na een heel pakket aan informatie kreeg ik te horen dat ik een curettage zou krijgen. Ik was nog nooit onder narcose geweest en vond het meteen al eng, maar wat gebeuren moest moest gebeuren!
Na een uurtje of drie reed ik met mijn moeder naar huis. Ik zette haar af en reed door naar het werk waar ik het vertelde.
24 december was de dag dat de curettage plaats vond. Al vroeg in de ochtend ging ik met Carlo naar het ziekenhuis. Ik kwam op een bed te liggen waar ik uren moest liggen voordat ik gehaald zou worden voor de ingreep. Carlo en ik speelden ondertussen spelletjes op onze telefoon en we probeerden er maar het beste van te maken. Toen ik eenmaal werd opgehaald om naar de operatiekamer te gaan nam de spanning toe. Gelukkig waren er verpleegsters die me wat afleiding bezorgden. We grapten samen over de knappe dokters en dat 2015 het jaar zou worden dat ik wel een gezond kindje in mijn armen zou krijgen (we zullen zien of ze gelijk krijgen). Ik kan me nog goed herinneren dat ik in strijd was toen ze me onder narcose brachten, want ik was nog wat aan het vertellen en had het nog niet verwacht. Terwijl ik onder narcose was droomde ik over de geboorte van ons kindje. Toen ik wakker werd uit de narcose was ik dan ook behoorlijk overstuur. Ik probeerde me groot te houden, maar het besef dat het kindje uit me was gezogen kwam als een bom binnen. Achteraf gezien had ik het zoveel fijner gevonden als Carlo naast mijn bed had gezeten als ik wakker zou worden. Na de ingreep mocht ik binnen een paar uurtjes weer naar huis.
Het herstel van de ingreep ging vrij snel. Het was de eerste dagen wel gevoelig down under, maar ik had het pijnlijker verwacht. Geestelijk vond ik het allemaal veel zwaarder! Ook het feit dat ik de kerstdagen op de bank doorbracht vond ik niet leuk. Gelukkig hadden we steun van onze ouders.
De tijd erna had ik het vlagen erg moeilijk. Ik voelde me eenzaam met mijn verdriet en had moeite om het los te laten. Na 3 cyclussen besloot ik dat het tijd was om het los te laten en opnieuw te proberen om zwanger te worden! En ja hoor ronde 1 was raak. Ik besloot dat ik het met dit kindje net zo wou doen als bij de missed abortion zwangerschap, maar merkte ook dat dit niet zo makkelijk en onbezorgd was als ik gehoopt had! Ook nu heb ik het met vlagen nog moeilijk en helemaal nu het dezelfde periode is.
Wat ik wil bereiken met dit artikel? Ik wil graag mijn verhaal delen en ik hoop dat ik mensen aan het denken heb gezet dat zwanger worden niet zo vanzelf sprekend is als het lijkt en dat je niet kunt oordelen over het verdriet van iemand.
Wat is jou ervaring met zwanger raken?
