Ik twijfelde al een lange tijd of ik een artikel zou maken over de problemen met mijn nieren. Ik heb uiteindelijk toch besloten om er een artikel over te maken en vandaag is hij er dan! Ik vind het lastig om het te verwoorden, maar ik doe mijn best.
Op 14 jarige leeftijd kreeg ik problemen met pijn bij mijn buik en rond mijn nieren. Ik ben toen in totaal denk ik een jaar lang van onderzoek naar onderzoek gesprongen en ondertussen melde ik me regelmatig ziek op school, omdat ik krom lag van de pijn. Ik kan me nog een moment herinneren dat ik letterlijk op de grond lag te creperen van de pijn en dat mijn moeder niet wist wat ze ermee aan moest. De doktoren konden niks vinden en ze hebben het zelfs een tijdje in de psychische hoek gezocht. Ik stuitte op veel onbegrip en voelde me onbegrepen en eenzaam. De doktoren hadden het idee dat ik de pijn 'verzon' om aandacht te krijgen. Mijn ouders lagen op dat moment in de clinch met elkaar en ik kreeg inderdaad niet de aandacht die ik had horen krijgen, maar de pijn was echt.
Ik melde me regelmatig ziek op school en ook met de gymlessen deed ik vaker niet mee dan wel. Ik merkte dat ook mijn klasgenoten en vriendinnen het niet altijd goed begrepen en ik ben in die tijd best veel vriendinnen verloren doordat ik niet meer met ze kon afspreken en zo vaak afwezig was. Het was lastig om uit te leggen wat er nu precies aan de hand was, want uitleggen kon ik het niet. Ik had alleen met vlagen heel veel pijn en dat zorgde ervoor dat ik weinig tot geen energie had.
Na een lange tijd kreeg ik in de gaten dat ik pijn kreeg als ik bepaalde voedingsstoffen at. Zo moet ik niet teveel zure dingen eten en ook van prik kan ik last krijgen. Ice tea met een schijfje citroen kan mijn hele avond verpesten, maar als ik het bij een laat dan gaat het bijna altijd goed. Helaas niet altijd! Ook met alcohol moet ik oppassen, maar zolang ik dit soort dingen met mate doe dan gaat het prima!
Na ongeveer een jaar kwamen ze er tijdens een echo achter dat de vorm van een van mijn nieren niet normaal is. Voor mij een soort van bevestiging, maar uiteindelijk is er nooit een ziektebeeld gekomen en ik moest er mee leven.
Nu heb ik er mee leren omgaan, maar nog steeds vind ik het zo af en toe wel lastig. Als ik er last van heb dan kan ik het niet verwoorden en daardoor heb ik soms het gevoel dat mensen me niet geloven. Daar moet ik boven staan, maar dat is soms wel lastig! Gelukkig lig ik nooit meer krom van de pijn, maar weg is het zeker niet. Tijdens een controle bij de verloskundige kreeg ik te horen dat de 20 weken echo een GUO moest worden op doktersadvies en dat vond ik wel fijn, want dan kunnen ze het in de gaten houden, maar aan de andere kant voelt het ook dubbel! Ik heb toch niks?!
Heb jij wel eens onbegrip gevoeld doordat je lichamelijk iets mankeerde?
